Wojtek. Nie samym Grotowskim żyłam

Urszula Bielska (ur. 1938) była w latach 1962–1965 kierowniczką administracyjną Teatru 13 Rzędów w Opolu, żoną jego aktora Andrzeja Bielskiego i zarazem gospodynią mieszkania przy ulicy św. Wojciecha, gdzie spotykał się cały zespół z Jerzym Grotowskim na czele. Okres ten stanowi centrum jej wspomnień, ale jest zarazem tylko fragmentem jej dramatycznego życia. Biografia Urszuli Bielskiej, stanowiąc opowieść o niepowtarzalnym i wyjątkowym życiu, obrazuje  i oświetla zarazem wypierany dziś często okres zasadniczych przemian, jakie  przeszło polskie społeczeństwo po roku 1939. Wojna i powojenna „prześniona  rewolucja” (by użyć celnego i inspirującego określenia Andrzeja Ledera) kształtują  życie Autorki, ale zarazem ona sama usiłuje dać im własną odpowiedź. Zderzenie  historycznych uwarunkowań i właściwej Urszuli Bielskiej niepodległej  energii owocuje biografią, która w sposób niezwykły oświetla przemiany zachodzące  w Polsce w drugiej połowie XX wieku, dziś zwykle wypierane i przesłaniane  czerwono-białą legendą o demonicznych komunistach i anielskich  patriotach. Osobista opowieść o losach jednej niezwykłej kobiety rozsadza ten  schemat, odsłaniając całą złożoność powojennego życia w Polsce.  Z tej właśnie złożoności wyrasta i z tą złożonością ściśle jest związana twórczość  Jerzego Grotowskiego i jego zespołu. Urszula Bielska, nazywana przez  środowisko Teatru 13 Rzędów „Wojtkiem”, nie należała do grona jego współtwórców.  Była jednak w centrum innego życia teatralnego niż to znane z legend  o eksperymentach artystycznych i aktach całkowitych. Widziane z okien jej  mieszkania i z wnętrza gabinetu nie układa się ono w historię zwycięzców, którzy  stali się „książętami zawodu” i prorokami nowego teatru. Jest raczej historią  tych, których życie zostało mocno naznaczone przez „spotkania z wybitnymi  ludźmi”, ale którzy ostatecznie nie znaleźli się w gronie wybranych. Jej opowieść  o Grotowskim i jego teatrze z początku lat sześćdziesiątych to „inna historia”,  a raczej – by użyć znanej angielskiej modyfikacji – „herstoria”. Kobiecy głos  Bielskiej nie ulega męskim legendom Mistrzów, nicuje je, niekiedy demaskuje.  Nie podważa przy tym wielkości osiągnięć Grotowskiego ani jego wyjątkowości  jako artysty i intelektualisty. Ale przywraca jego teatrowi wymiary i konteksty,  które sami jego twórcy usiłowali zatrzeć. Czyni to zarówno bezpośrednio  – przez opowiadanie własnej wersji wydarzeń z opolskich dziejów teatru Grotowskiego,  jak i pośrednio – przez wplecenie ich w historię własnego życia.